دانشآموزی که ترک تحصیل کرد؛ ثروتمندترین مرد آسیا شد
تاریخ انتشار: ۱۳ آذر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۵۲۶۴۶۲
شب ۲۶ نوامبر ۲۰۰۸، گوتام آدانی، دهمین مرد ثروتمند هند در آن زمان، در حال صرف شام در رستورانی در هتل مجلل تاج محل مومبای بود که افراد مسلحی را دید که وارد شدند، به همه طرف شلیک کردند و نارنجک پرتاب کردند.
به گزارش بی بی سی، ده شبه نظامی سراپا مسلح که همگی اتباع پاکستانی بودند، عصر همان روز از طریق دریا وارد کشور شده بودند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
آقای آدانی بعداً به مجله ایندیا تودی گفت که کارکنان هتل در حالیکه آشوب خونین در بیرون جریان داشت به سرعت مهمانان غذاخوری را به مدت دو ساعت در زیرزمین محصور کردند. سپس آنها را به سالنی در طبقه بالاتر بردند.
صد نفر مهمان داخل سالن به هم فشرده شده بودند - «عدهای زیر مبلها مخفی شده بودند و عدهای هم موقعیت فرار گرفته بودند» - و برای زنده ماندن دست به دعا شده بودند.
آقای آدانی روایت میکند که در حالیکه راننده و محافظش با نگرانی بیرون از هتل در خودروی او منتظر بودند، او روی مبل نشسته بوده و به مهمانانی که گیر افتاده بودند میگفته که «به خدا ایمان داشته باشند» و با خانواده نگران و پریشانحالاش که ۵۰۰ کیلومتر دورتر، در شهر زادگاهش احمد آباد بودند تلفنی صحبت میکرد.
بعد از اینکه کماندوها صبح روز بعد هتل را محصاره کردند، آقای آدانی و بقیه گروگانها که شب را در سالن سپری کرده بودند، از طریق ورودی پشتی بیرون برده شدند. او بعد از بازگشت به احمد آباد در جت شخصیاش، همان روز به گزارشگران گفته بود: «مرگ را در فاصله ۵ متری میدیدم.»
آقای آدانی از افراد نزدیک به نخست وزیر نارندرا مودی شمار میرود
حدود ۱۴ سال بعد، آقای آدانی ۶۰ ساله، سومین مرد ثروتمند جهان است که درست پشت سر ایلان ماسک و جف بزوس قرار دارد. او یک گروه تولیدی بندرگاه-به-انرژی بسیار گسترده با هفت شرکت تجاری عمومی را اداره میکند. این گروه ۲۳۰۰۰ کارمند دارد و ارزش آن بیش از ۲۳۰ میلیادر دلار است.
او این هفته به خاطر قرار گرفتن در آستانه خرید اندیتیوی، معتبرترین شبکه خبری هند، در صدر اخبار بوده است و این اولین سرمایهگذاری رسانهای مهم اوست.
مدتها پیش از اینکه آقای آدانی، این جوان ترک تحصیل کرده که بعداً تاجر شد، با اشتهای پایانناپذیری برای خطر کردن تبدیل به یک میلیاردر شود، خطر از کنار گوشش رد شده بود. در ژانویه ۱۹۹۸، بنا بر گزارشها او و یکی از همکارانش با تهدید اسلحه توسط گروهی از مردان برای باج گیری از داخل خودروهایشان در احمدآباد ربوده شدند.
این تاجر و همکار او «به رغم احضارهای متعدد هرگز برای شهادت در دادگاه حاضر نشدند» و در نتیجه دو نفر مظنون ماجرا در سال ۲۰۱۸ آزاد شدند. آقای آدانی تاجری است که خیلی اوقات خود را فردی بی سر و صدا توصیف میکند، زیاد درباره این حوادث صحبت نمیکند و فقط یک بار به روزنامهنگاری گفته بود که: «دو سه حادثه بسیار تأسفبار در زندگی من رخ داده است.»
آقای آدانی بعد از ترک تحصیل در سن شانزده سالگی به مومبای رفت تا شروع به کار تجارت کند، و به تجارت الماس در منطقه تجاری پرجنبوجوشی پرداخت. این هجوم زودرس به عرصه تجارت دیری نپایید: دو سال بعد او به گجرات، ایالت خودش، بازگشت تا یک کارخانه بستهبندی را که توسط برادری مدیریت میشد، اداره کند.
آقای آدانی صاحب نیروگاه برق خصوصی زغالسنگی گجرات است
آقای ادانی که اهل خانوادهای از طبقه متوسط و تاجر منسوجات است، بعد از راهاندازی شرکتاش در سال ۱۹۹۸ که کارش تجارت کالا بود، واقعاً هرگز پشت سرش را نگاه نکرده است.
بیش از ۲۴ سال بعد، شرکتهایش که هزینههایشان با وام و بدهی تأمین میشدند متنوع شدند و وارد عرصه بندرگاهها، معادن، خطوط آهن، زیرساختها، برق و املاک شدند که او را تبدیل به کسی کرد که به گفته مفسری «شاید تهاجمیترین فرد از نسل تازه غولهای تجاری هند باشد».
امروز آقای آدانی در هند غول تجاری بلامنازع زیرساختهای هند است. او دومین شرکت بزرگ سیمان هند، ۱۳ بندرگاه – از جمله بزرگترین بندر کشور در شهر ساحلی غربی موندرا – را در اختیار دارد و هفت فرودگاه را میگرداند.
او مشغول ساخت طولانیترین بزرگراه هند بین دهلی و مومبای، پایتخت تجاری این کشور است.
آقای آدانی با در اختیار داشتن شش نیروگاه برق زغالسنگی بزرگترین بازیگر حوزه برق در هند است. در عین حال، او تعهد کرده است که ۵۰ میلیارد دلار در زمینه هیدروژن سبز سرمایهگذاری کند و یک خط لوله بسیار طولانی گاز طبیعی به طول ۸۰۰۰ کیلومتر را اداره میکند.
او همچنین در اندونزی و استرالیا معادن زغال سنگ خریداری کرده است. هدف او این است که تا سال ۲۰۳۰ برترین بازیگر انرژی تجدیدپذیر جهانی باشد.
جیمز کربتری، تحلیلگر سیاستگذاری، در کتاب تازهاش با عنوان «راج میلیاردر: سفر از میان عصر مطلای تازه هند»، مینویسد آهنگ و مقیاس گسترش کار آقای آدانی قابل مقایسه با غولهای صنعتی اعصار گذشته است.
آقای کربتری مینویسد: «او که نمیتوانست به زیرساختهای متزلزل هند تکیه کند، خطوط آهن و خطوط انتقال برق خصوصی خودش را ساخت.
او که دسترسی آسان به زغال سنگ محلی نداشت، معادنی در اندونزی و استرالیا خرید و از طریق بندرگاه خودش محتویات آن معادن را به وطناش آورد» و میافزاید که «گسترش کار او تناظر تنگاتنگی با توسعه خود هند دارد.»
در سال ۲۰۱۹ در استرالیا اعتراضهایی در مرکز کویینزلند به معادن زغال سنگ آقای آدانی شد
آقای آدانی در مسیر زندگیاش با جنجالهای فراوانی برخورد کرده است. رابطه نزدیکاش با نارندرا مودی، ابتدا هنگامی که وزیر ارشد گجرات بود و حالا که نخستوزیر هند است، باعث شده است منتقدان او، امپراتوری تجاریاش را نمونهای از سرمایهداری رفاقتی بخوانند.
آقای کربتری میگوید: «این دو نفر حرفههایی همزیست داشتند. سیاستهای حامی تجارت آقای مودی به آقای آدانی کمک کرد تا کارش را توسعه دهد.
در عین حال، شرکتهای خود آقای آدانی بسیاری از طرحهای عظیمی را ساختند که نمادی از «الگوی گجرات» آقای مودی شدند، که تکیه بر سرمایهگذاری در زیرساختها و جلب سرمایه خارجی و صنایع صادراتی دارد.»
یکی از معادن آقای آدانی در گلیلی بیزین در کویینزلند تبدیل به نقطه تلاقی و برخورد گروههای موافق و مخالف زغال سنگ شد و موضوعِ سالها وقفه در تصویبهای زیست محیطی پیش از آغاز ساخت و ساز نهایی در سال ۲۰۱۹ شد.
وبسایتی به نام آدانیواچ که یک شرکت غیرانتفاعی استرالیایی آن را میگرداند، اذعان دارد که «کارش روشنگری درباره سوء رفتارهای گروه آدانی در سراسر زمین است». گروه آدانی منکر نقض هر گونه قانونی در استرالیا شده است.
در سال ۲۰۱۲، حسابرس دولت هند، آقای مودی را که در آن زمان وزیر اول گجرات بود، متهم به ارایه سوخت ارزان یک شرکت گاز دولتی به آقای آدانی و تاجران دیگر کرد.
روزنامهنگاری سلسله مقالاتی در سال ۲۰۱۷ نوشت و گفت شرکتهای آقای ادانی در دوره آقای مودی رفتار لطفآمیزی دیدهاند. شرکتهای آقای آدانی و دولت آقای مودی همواره این اتهامات رفتار لطفآمیز را انکار کردهاند.
ر. ن. باسکر، نویسنده زندگینامه تازهای از آقای آدانی میگوید «توانایی او برای ایجاد و حفظ روابط» به رشد تجارتهای او کمک کرد. او با بیشتر «رهبران سیاسی و اجتماعی» طیفهای مختلف دوست است.
طرح بندر آقای آدانی در کرالا موقعی که حزب مخالف کنگره درقدرت بود تصویب شد و کمونیستها که حالا دولت را اداره میکنند، از آن حمایت کردهاند.
آقای باسکار میگوید آنچه باعث میشود آقای آدانی در میان همتایاناش متمایز باشد «عدم تمایل او به گردآوری پول از سرمایهگذاری عمومی مردم تا زمانی است که تجارتی شروع به درآمدزایی کند».
او میافزاید که مهمتر از همه این است که آقای آدانی باور دارد که رشد وقتی تضمین میشود که منافع یک گروه تجاری «همسویی نزدیکی با منافع ملی داشته باشند».
جای تعجب نیست که فلسفه راهنمای این گروه چنانکه در وبسایتش آمده است «ملتسازی» است و متکی بر «رشد با خوبی» است.
منبع: فرارو
کلیدواژه: ثروتمندان جهان سرمایه گذاری زیرساخت ها شده بودند آقای مودی زغال سنگ
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۵۲۶۴۶۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
معلم عشایری که پدرانه مشق علم و ادب میکند
ایسنا/گیلان مدیرآموزگار مدرسه عشایری قتئم قلعه چال ریک گفت: دانشآموزان عشایری بعد از اینکه پایه ششم را تمام میکنند به مدارس شبانه روزی در نواحی شهری میروند که این رفت و آمدها برای این دانشآموزان و خانوادههایشان سخت است، ای کاش میشد در ییلاقات همجوار یک مدرسه شبانه روزی دخترانه احداث کنند.
زندگی عشایری که سراسر با تلاش، زحمت و سختی فراوان در پستی و بلندیهای کوه و دشت و طبیعت عجین شده لذتهای خاص خود را دارد، اگر با عشایر همزیست شده باشی نمکگیر خوان پربرکت و صفای دل گرمشان میشوی تا حدی که حتی از عافیت و رفاه کار و زندگی در شهر میگذری.
عاطف باستانیفر مدیرآموزگاری که ۱۷ سال است با خواست و علاقه قلبی خود درس علم، ادب، مهر و زندگی را برای کودکان و دانشآموزان مناطق ییلاقی و عشایری در تالش مشق میکند و امسال به عنوان مدیرآموزگار نمونه شهرستان تالش برگزیده شده است.
وی هر روز مسیر طولانی ۳۵ کیلومتری را با ماشین شخصی و پس از آن مسیری را هم با پای پیاده طی میکند و به عبارتی خود میسوزد تا نور سوادآموزی در دل کودکان مستعد فراگیری دانش در ییلاقات عشایرنشین تالش قوت بگیرد و خاموش نشود.
باستانیفر دوره تحصیلی خود را تا سوم راهنمایی در حوزه شهری سپری میکند و پس از آن به دلیل مشکلات زندگی و برای کمک به خانواده ترک تحصیل میکند تا اینکه به خدمت سربازی میرود و بعد از اتمام خدمت، بنابر شرایط سنی در مدرسه شبانه ادامه تحصیل میدهد و دیپلم، فوق دیپلم حسابداری و لیسانس تربیت بدنی را دریافت میکند.
وقتی که با وی تماس میگیرم تا به مناسبت روز معلم صحبت کنم ضمن استقبال فرصتی میخواهد تا به نقطهای برسد که آنتندهی سهلتر باشد، اینگونه آغاز میکند: در قالب طرح مهرآفرین توفیق خدمت در آموزش و پرورش را پیدا کردم، ۱۷ سال و ۷ ماه سابقه آموزشی دارم، قبل از آن ۵ سال هم به عنوان امور دفتری و معاون در مدارس مناطق محروم بودم.
وی افزود: در حال حاضر مدیرآموزگار عشایری شهرستان تالش هستم از سال ۱۳۹۰ وارد حرفه آموزشی شدم، اولین منطقه خدمتم منطقه عشایری بره پشت بود که سه سال آموزگار چندپایه بودم، سپس به دهنه سراگاه منتقل شدم و ۶ سال هم آنجا خدمت کردم.
باستانیفر ادامه داد: از سال ۱۴۰۰ به ییلاق قائم قلعه چال ریک منتقل شدم که در حال حاضر در این مدرسه مدیرآموزگار هستم و الان ۵ پایه اول، دوم، سوم، چهارم و ششم را در این مدرسه تدریس میکنم، ۷ دانشآموز دارم که دو دانشآموز دختر پایه اول و یک دانشآموز دختر پایه ششم و بقیه آنها پسر هستند، چند نفر آنها از روستاهای همجوار ایربو و لِر و قلعه چال میآیند.
این معلم عشایری ادامه میدهد: دو فرزند به نامهای امیرحسین که لیسانس برق دارد و امیرعلی امسال دیپلم گرفته و کنکور شرکت میکند،دارم . همسرم هم بازنشسته آموزش و پرورش است و لیسانس آی تی دارد و بر حسب علاقه به فضای آموزشی در حال حاضر مدرسه غیر دولتی دارد.
وی در خصوص مسیر رفت و آمد به مدرسه میگوید: هر روز از تالش ۳۵ کیلومتر را تا ییلاق قائم قلعه چال ریک طی میکنم و مجدد این مسیر را برمیگردم، البته تا یک مسیری با ماشین میروم و در نزدیکی پل ماشین را پارک میکنم و مجدد مسیر ۳۰ دقیقهای را پیاده میروم تا به مدرسه برسم. حتی یکی از دانشآموزانم را که از روستاهای همجوار به مدرسه میآید تا یک مسیری موقع آمدن و برگشتن همراه خودم میآورم و میبرم.
باستانیفر در خصوص تجربه آموزش چند پایه در یک کلاس گفت: به ترتیب پایه مباحث درس و تمرین و پرسش را از پایه اول آغاز میکنم، زنگهای تفریح فرصتهای یک ربع برای استراحت دارند، چند پایه به نوعی تکرار و تمرین برای پایههای دیگر هم محسوب میشود.
این مدیرآموزگار مدرسه عشایری بااشاره به اینکه مدرسه تک کلاسه نوساز است که از سال ۱۳۹۸به همت خیرین مدرسهساز احداث شده و در اختیار دانش آموزان عشایری قرار گرفته است، گفت: وسایل ورزشی و آموزشی، پروژکتور و لپ تاپ داریم و از نظر امکانات آموزشی تفاوتی با مدارس شهری ندارد، اما معتقدم آن فضا وامکانات آموزشی و بهداشتی که در شهر است باید در عشایری چند برابر شود.
وی در خصوص تفاوت آموزش در مناطق عشایری با سایر مناطق میگوید: بارزترین تفاوت تدریس در دوره کرونا مشهود بود در مناطق شهری به دلیل سهولت دسترسی به برق، اینترنت و سایر امکانات آموزشی آموزشهای مجازی به سهولت پیگیری میشد اما برای مناطق ییلاقی چون به دلیل شدت وزش باد در این مناطق اغلب اوقات قطعی برق داشتند و آنتندهی به دلیل پوشش منطقه مطلوب نبود، حضوری آموزشها دنبال میشد.
وی پدارنه از شوق دانشآموزانش میگوید: دانشآموزان عشایری به شدت سختکوش هستند و با وجود اینکه کمککار خانواده در امور دامداری و کشاورزی میباشند اما به نحو احسنت تکالیف و مشقها را انجام میدهند.
این معلم عشایری در پاسخ به این سوال که چرا با وجود سختیهای مسیر مصمم هستید که در مناطق عشایری تدریس کنید؟ گفت: من علاقه خاصی به عشایر دارم زیرا عشایر مردمان با صفا، صادق و پر تلاشی هستند، علاوه براین حضور در طبیعت علت دیگری است که باعث شده به عنوان آموزگار در مناطق عشایری خدمت کنم.
باستانیفر ادامه تحصیل دانشآموزان عشایر را مهمترین دغدغهاش عنوان میکند و ادامه میدهد: دانشآموزان عشایری بعد از اینکه پایه ششم را تمام میکنند به مدارس شبانه روزی در نواحی شهری میروند که این رفت و آمدها برای این دانشآموزان و خانوادههایشان سخت است، ایکاش میشد در ییلاقات همجوار یک مدرسه شبانه روزی دخترانه احداث کنند زیرا بیشتر دانش آموزان عشایری دختر به دلیل مسافت مدرسه شبانه روزی بعد از اتمام پایه ششم ترک تحصیل میکنند.
این معلم که خود کوهنورد است و سابقه صعود به سبلان و دماوند هم دارد، در خصوص فعالیتهای پرورشی دانشآموزان عشایر گفت: برای بچههای اردو برگزار میکنم که حتی خواهر و برادر کوچکترشان هم همراه خود میآورند، این اردو را در مسافتی نزدیک روستا و خارج از محیط مدرسه برگزار میکنیم و از نزدیک با داروهای گیاهی بومی منطقه و خواصشان آشنا میشوند.
وی با بیان اینکه معلم عشایر به نوعی عضو خانواده دانشآموزان است و همانطور که دلسوزانه درس میدهد و به دانشآموزانش کمک میکند با اولیای دانشآموزان هم ارتباط و تعامل صمیمانه دارد، تصریح کرد: گاهی اوقات که دانشآموز یا عضوی از خانوادهشان بیمار میشود همراه خودم میآورم درمانگاه یا اگر به دارو نیاز داشته باشند از شهر تهیه میکنم برایشان میبرم. حتی زمانی که فصل سرما و برف بود، کپسول خالی گاز را از روستا میآورم و شارژ میکنم و مجدد برایشان میبرم، منظورم این است که در مناطق عشایری فقط معلم نیستیم به نوعی مثل عضوی از خانواده به اهالی در حد توان کمک میکنیم.
این معلم مدرسه عشایری قائم قلعه چال ادامه داد: حتی پیش آمده که در زمان برگشت بارش برف به حدی بوده که مجبور شدم ماشین را روستای ایربو بگذارم و یکی از اهالی که نیسان داشته، چادر ماشینش را روی ماشین من کشیده و سه روز در منزل اهالی ماندم.
وی با اشاره به خاطرات تلخ و شیرین تدریس در مناطق عشایری گفت: سال ۱۳۹۹ وقتی در سراگاه مشغول خدمت بودم باید از ۷ پل چوبی گذر میشدیم تا به مدرسه برسیم، شدت بارش و وقوع سیل به حدی بود که پلها را برد، آن روز من به همراه محمدعلی نیکخو که مدیرآموزگار بود و اکنون بازنشست شده، دانشآموزان را به صورت دست به دست و یکی به یکی از رودخانه عبور دادیم.
باستانیفر از آرزویش برای دانشآموزان عشایر میگوید: دانشآموزان عشایر فرشتههای مظلومی هستند که شوق فراگیری آموزش دارند، باید خیلی بیشتر مورد توجه قرار گیرند. آرزو میکنم هیچ دانشآموز عشایری ترک تحصیل نکند. دانشآموز دختری داشتم که بنابر اجبار خانواده میخواست ترک تحصیل کند که بعد از کلی صحبت با پدرش توانستیم وی را راضی کنیم تا اجازه بدهد دخترش در مدرسه شبانه روزی ثبتنام کند و ادامه تحصیل دهد، الان همان دختر فارغ التحصیل شده و معلم است و هر وقت من را میبیند کلی تشکر میکند که شما نگذاشتید من ترک تحصیل کنم.
وی در پاسخ به این سوال که تاحالا هدیه روز معلم چی گرفتید، گفت: دانشآموزان خوب عشایری حاصل دسترنجشان که محصولات کشاورزی و دامی نظیر ماست و پنیر و تخم مرغ و شیر است، میآورند که باارزشترین هدیه است، من هم هفتهای یک روز همسرم غذا درست میکند برایشان میبرم یا به عنوان تغذیه زنگ تفریح برایشان میوه میبرم.
باستانیفر در پایان از خبرگزاری ایسنا که به یاد معلمان عشایری و ییلاقی بود، تشکر و قدردانی کرد.
انتهای پیام